Kafka'nın kocaman dev bir böceğe dönüşen kahramanı Samsa'yı bilmeyen pek azdır her halde.Dönüşüm, kendi kimliğini ve özgün varoluşunu koruma yönünde girilen bireysel bir savaş ve bu uğurda uğranılan yenilginin alegorisi olarak da yorumlanabilir.Birey topluma karşı eli kolu bağlı,çaresizdir.Çünkü onun infazı,koruma alanı olması gereken aile kurumu içinde gerçekleşmektedir.Gregor Samsa'nın ailesi, onun dönüşümünü kabul etmez,düzelir diye beklerler,fakat bunun mümkün olmadığını anlayınca ölümüne karar verirler.Bu büyük etkileyici hikaye,modern edebiyatta ailenin sorgulanmasının mihenk taşı oldu.Bu tür yapıtlar dönüp dolaşıp Dönüşüm'ü referans yaptılar kendilerine.
Natalie Bettelheim "Howl" adlı kısa filminde akla Dönüşüm hikayesini getiren bir hikaye anlatmaya soyunmuş.Bir kadın,bebeğinde bir takım değişimler seziyor,bunları görmezden gelmeye çalışıyor,fakat daha sonra bu durumla başa çıkmaya çalışıyor.En sonunda bu durumu kabul etmek zorunda kalsa da,bundan sonrası ile nasıl başa çıkacağına dair soru işaretleri ile başbaşa bırakıyor izleyiciyi.Bu animasyon bir başka yönden kurt adam'a ve metamorfoz temalı korku filmlerine gönderme yapıyor.Hikaye ürkütücü,iç acıtıcı.Bir annenin bebeğinde tahmin edemediği bir değişim gözlemlemesi ve bu durumla başa çıkamamasının verdiği acı.Bir bebek bir annenin ayna imgesi ise,bu imgenin iç kanatıcı bir suliete dönüşmesi.Neyse..Korkutucu bir hikaye gibi görünen,fakat aslında iç acıtan bir hikayenin olduğu bu animasyonu izleyelim şimdi.
Kadına
karşı şiddet,evrensel bir sorundur ve ne yazık ki dünyanın her yerinde
vardır.Ama bizim toplumumuzda dünyanın her yerinde görülenden daha fazla
bir şey vardır.Polisinden savcısına,din adamından öğretmenine kadar her
mertebede normal sayılan,erkeğe ihsan edilmiş bir hak gibi algılanan
bir olgudur...Bu nedenle
davaların sonuçsuz kalmasında,polisin olay yerine hep geç
gelmesinde,zorbaların kovuşturulmamasında, şiddetin toplumca normal
karşılanmasının büyük payı vardır...
Resim :Bessonov
Kadın
korkunç bir şekilde asılmış,ama acısını görmeyelim diye saklanmış yüzü
.Adam sanki eziyet etmiyor da normal birşey yapıyormuş gibi yüzünde
vakur bir ifade.İnfazcılar bir dans gösterisi mi izliyorlar?Kadının
bedeni gayet estetik,seksi,mükemmel...Acıdan
daha başka bir şeye,haz ve şehvete davetiye çıkarır gibi.Burada korkunç
gözüken hiç birşey yok.Demek ki trajik olan şeyi belli bir takım göstergeler yardımı ile algılayabiliyoruz.İfade,jestler
ve davranışların dramatize edilmesi sayesinde.Duygularımız manipüle
edilmedikçe olup bitenlerin içindeki trajediyi algılayamıyoruz.Belki
sanatçı bizim bu gerçekle yüz yüze gelmemizi istediği için Akedemik
görselleştirmeye ve mükemmelleştirmeye başvurdu...İnsan olarak algı
dünyamızdaki bu kusur nedeni ile hakikate ulaşmakta
zorlanıyoruz.Gerçekliğin pornografiye dönüşmesi tehlikesi her zaman
mevcut.Acaba sanatçı pornografiye savrulmadan trajik olanı nasıl ifade
eder?Bu da sanatın önemli bir sorunu...
Pkuczy'nin bu mükemmel çiziminde Chopin piyano çalıyor.Piyanosu elektrik tellerine bağlı.Çok uzaklara,çağının ötesine enerji taşıyor.Sanatın o yüce büyük enerjisini.Büyük,soylu,fazla bir karşılık ummadan yapan yüreğin ve aklın santralinden doğan o mucizevi,o bitmez tükenmez hazineyi.Boşuna yaşamamamız gerektiğini ...Bütün yıkıcılığına rağmen, insanın her şeyi yeniden kurabileceğini,daha iyi dünyalar yaratabileceğini..
Elektrik
ve elektronik Chopin gibi büyük sanatçıların eserlerini herkes
dinleyebilsin diye icad edilmedi.Fakat bu büyük sanatçıların eserlerini
her yere ve herkese taşıma misyonunu yerine getiremese idi,inanın
teknoloji pek de işe yaramazdı...
Karikatür :
Pkuczy
Karikatür
bizi anlatıyor sanki.Ne kadar zor ülkemiz için barış!...Ne kadar
uzağına düştük halkların kardeşliğinin..."Üç kişi onlar öldürdü ise beş
kişi de biz öldürelim,onlara gününü gösterelim" diyenler bu kadar güçlü
bu kadar her şeye hakimken, barışın hayalini bile kurmak imkansız
denilecek kadar zor.Bizim ülkemizde akbabalardan ve başka türlü leş yiyicilerden başka hiç kimse zafer
kazanamayacak...Görelim bu gerçeği artık....
